woensdag 5 maart 2014

Dag jongens......Dag pap......

Vanmorgen gingen we richting Friesland. Niet voor de gezelligheid maar we gingen naar een crematie van een hele goede vriendin van mijn moeder.

Dat bracht een heleboel emoties boven...

Herinneringen aan 7 maanden geleden. Wij waren op vakantie en toen belde mijn zus;
Papa is opgenomen in het ziekenhuis. Maar je hoeft je geen zorgen te maken en zeker niet terug te komen. We maakten ons natuurlijk wel zorgen.... Na een aantal dagen kregen we een telefoontje dat het helemaal niet goed ging. De volgende dag zijn we naar huis gegaan. Er volgden spannende tijden tussen hoop en vrees. We hadden fijne gesprekken met mijn vader, hij vertelde nooit zoveel over wat hem bezig hield en hoe hij de dingen zag maar toen ineens wel, alsof hij schoon schip wou maken. Deze vader wilden we allemaal nog wel een poosje houden, we leerden hem beter kennen dan ooit! Maar helaas op 19 augustus toen we allemaal om zijn bed zaten waren zijn laatste woorden; Dag jongens en wij zeiden allemaal in koor; Dag pap. En toen stierf hij... Op 77-jarige leeftijd.

Een poosje geleden hebben wij zijn as uitgestrooid in de landerijen waar hij als kind woonde.....

Achter deze bomen stond de boerderij waar hij is opgegroeid, die is er ook niet meer...




Samen met mijn moeder broers en zussen + aanhang opweg naar de plek waar we het as gaan verstrooien




Het dorp waar mijn vader is opgegroeid en ik ook




 Dag pap...


Vandaag geen vrolijke, blije blog over haaksels, kringloop, rommelmarkt, of Pippa praatjes, maar over iets wat mij heel erg raakt en nogal bezig houdt.

12 opmerkingen:

  1. Kan me voorstellen dat je op dit moment met je gedachten heel ergens anders mee bezig bent. Afscheid nemen van een dierbare en nog wel je vader. Heel veel sterkte met het verwerken van dit alles, geef het een plekje. Liefs.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik kan je zo goed begrijpen, ik verloor vorig jaar mijn moeder. Gebeurtenissen als vandaag, een crematie van een vriendin van je moeder, brengt alles weer boven. Niet dat je er anders niet aan denkt, maar het roept alles weer op. Erover schrijven op je blog helpt ook een beetje bij verwerking, althans dat heb ik zo ervaren. Sterkte Esther! Lieve groeten van Gon

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dat voelde weer als afscheid nemen van je vader, zo kort geleden ook nog maar. Veel sterkte, lieve groet.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Kan me het goed voorstellen dat je je nu zo voelt, er werden ook dezelfde liedjes gedraaid toch, begreep ik van manlief.. Hij had het er ook al over dat het confronterend was.
    Xx Lineke

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Dit zijn weer momenten van extra voelen meis....hele dikke knuffel en liefs, Hanny

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Het gemis blijft, ook na jaren voel je dat nog, ik voelde bij je post ook direct de herinneringen naar mijn vader opkomen...veel sterkte.

    Lieve groet, Eefie

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Hallo,
    Wat heb je het mooi in beeld gebracht.
    Fijn, dat je dit met elkaar kunt doen en steun kunt vinden bij elkaar.
    Veel sterkte.
    Hart. g. Henny

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Mooie beelden. Zeven maanden is ook nog maar kort geleden. Sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Onroerend mooi stukje.
    Mijn vader overleed op 20 augustus, 2 jaar geleden.
    Had meteen een warm gevoel van dankbaarheid,
    Een fijne papa is een groot geluk, ook als hij er niet meer is.
    Sterkte meis...

    BeantwoordenVerwijderen